تابلوهایی که بوی کاهگل می دهد
خراسان رضوی یک هنرمند گنابادی اظهار داشت: با نقاشی روی کاهگل علاوه بر ماندگار کردن هویت خانه ها و بافت های قدیمی صفای خانه های قدیمی را میهمان خانه های امروزی می کنم.
منصور مهدی زاده هنرمند نقاش گنابادی است که سال هاست سبک نقاشی خاصی که نقاشی روی کاهگل است را در پیش گرفته و تابحال آثار زیادی خلق کرده است که علاوه بر ایران در کشورهای مختلفی به نمایش درآمده است.
این هنرمند گنابادی در ارتباط با چگونگی آغاز فعالیتش در زمینه نقاشی روی کاهگل در گفتگو با ایسنا اظهار داشت: در دهه ۷۰ دانشجوی دانشگاه هنر تهران بودم و یکی از اساتید دانشگاه بعنوان پروژه دانشگاهی نقاشی روی کاهگل را به من پیشنهاد کرد که با عنایت به علاقه ای که داشتم و در نوع خود کار جدیدی بود و نخستین کار به این سبک در کشور به شمار می آمد، این پیشنهاد را پذیرفتم و در سال ۷۶ این پروژه را عرضه دادم که با استقبال خوب اساتید و علاقه مندان مواجه گردید.
مهدی زاده اظهار نمود: نقاشی روی کاهگل فقط به پروژه دانشگاهی محدود نشد و پس از فارغ التحصیلی از دانشگاه به گناباد بازگشته و با جدیت بیشتری این سبک از نقاشی را ادامه دادم.
وی اضافه کرد: در سال ۱۳۷۷ نخستین نمایشگاه از آثار تابلوهای نقاشی روی کاهگل را در نگارخانه میرک مشهد برپا کردم که با حضور وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی وقت راه اندازی شد و پس از آن هم نمایشگاه های مختلفی در نقاط مختلف کشور برگزار کردم و آثارم بین مردم شناخته شد. همینطور برخی از آثارم به کشورهایی چون انگلستان، فرانسه، آلمان، سوئیس و آمریکا ارسال شد.
وی در پاسخ به این سؤال که آیا قبل از شما هم قبلا کسی به این سبک نقاشی کرده، اظهار داشت: افراد محدودی نقاشی روی کاهگل را کار کرده اند اما سبک و روشی که من کار می کنم، کاملا متفاوت و جدید است.
مهدی زاده درباره روش کار خود اظهار داشت: نمونه کارهای اولیه بیشتر در چارچوب سطح بود و حجم نداشت و از یک ماده استفاده می کردم که این ماده یک هارمونی رنگی داشت اما پس از مدتی نقش ها را از حالت سطحی به حالت حجم درآوردم و هویت تابلوها هم به صورت واقع گرایی و فراتر از آنکه تلفیقی از تخیل و حقیقت بود، تغییر پیدا کرد و استقبال خوبی هم از آن شد.
سعی کردم با الهام از بعضی نمادها تنهایی و غربت خانه های قدیمی را به تصویر بکشم
این هنرمند نقاش که در زمینه کاریکاتور هم سابقه درخشانی دارد، در ادامه صحبت هایش اظهار داشت: حدود ۶ سال پیش و پس از ۱۹ سال کار به این نتیجه رسیدم که باید برای تابلوها از رنگ خاصی استفاده کنم که حقیقت تابلوها را دوچندان کند. بدین منظور از پودر رنگ خاصی که در ساختمان هم به کار می رود، استفاده کردم که مزیت آن رنگ این بود که وقتی با رنگ سفید مخلوط می شد، به بخش واقعی کاهگل در نور تبدیل می شد. سپس در همان طیف رنگ های تیره را هم به کار می بردم که این رنگ ها سبب شد بیننده ارتباط بسیار خوبی با تابلوها برقرار کند.
وی اضافه کرد: آنچه در بیشتر آثار من مشهود است و تلاش کرده ام آنرا به تصویر بکشم، مفهوم گرایی است. کوشیده ام با الهام از نمادهایی همچون درِ بسته، کلوخه هایی که روی زمین جمع شده و یا برف های روی پشت بام که پارو نشده تنهایی و غربت بافت های تاریخی را به نمایش بگذارم؛ کوچه های با صفایی که روز به روز خالی تر می شود؛ خانه هایی که خالی می شود و به شکلی این خانه ها در زمستانی از بی مهری قرار گرفته و کسی نیست که گرمای آنرا تأمین کند.
وی بیان نمود: در هیچیک از آثارم به استثناء چند اثر اولیه انسان و یا موجود زنده ای نکشیدم چون حضور انسان و یا هر موجود زنده ای را مزاحم می دانم. آنها سبب می شود تمرکز بیننده بر هم خورد. من با حذف عناصر زنده تلاش می کنم به بیننده کمک کنم راحتتر با مبحث ارتباط برقرار کرده و حضور خودش را در اثر تصور و احساس کند.
رنگ کاهگل به رنگ بدن انسان نزدیک است و سبب می شود جذب بیننده به خود می شود
مهدی زاده که ۲۵ سال سابقه نقاشی روی کاهگل دارد، در مورد هدفش از انتخاب این سبک نقاشی اظهار داشت: هر کسی در دنیا سبک خودش را انتخاب می کند و با ادامه همان روش به موفقیت هایی می رسد؛ من هم به علت علاقه ای که به کاهگل و بافت های کاهگلی داشته و دارم و به خاطر حس و حال خوبی که این بافت به انسان منتقل می کند، بخصوص احساس خوبی که پس از باران و ترکیب بوی نم و کاهگل به وجود می آید، به این سمت و سو کشیده شدم.
وی افزود: رنگ کاهگل به رنگ بدن انسان نزدیک است و همین سبب می شود، اثر بیننده را به خود جذب نماید. از آنجاییکه کاهگل آرامش خاصی به انسان منتقل می کند، همین مبحث سبب شده هم اکنون مردم خیلی از جوامع شهری برای انتقال آرامش به روستاها پناه برند. حتی خیلی از اقامتگاه ها با سبک کاهگلی ایجاد می شود چون این سبک بناها طرفداران زیادی دارد. من با کشیدن تابلوهای نقاشی روی کاهگل تلاش کردم حس و حال خوب بافت خانه های قدیمی را میهمان خانه های امروزی کنم.
تابلو بادگیر شاخص ترین اثری است که در ابعاد مختلف کار شده است
مهدی زاده در ارتباط با شاخص ترین اثری که تاکنون تصویر کرده هم اظهار داشت: یکی از شاخص ترین تابلوهایی که کشیدم و در ابعاد مختلف هم تکرار شده، تابلوی بادگیری در یکی از کوچه های روستای قوژد است. سال ۱۳۹۴ از این کوچه عکاسی کردم و تابلوی آنرا کشیدم اما چهار سال بعد که باردیگر به همان محل رجوع کردم، متاسفانه هم بادگیر و هم قسمتی از خانه قدیمی تخریب شده بود. هم اکنون تنها چیزی که از آن بادگیر زیبا به جا مانده، همین عکس ها و تابلوهایی است که کشیده ام.
وی اضافه کرد: اثر بادگیر همیشه یکی از کارهایی است که دوستش دارم و تابحال در ابعاد مختلف آنرا به تصویر کشیدم. همچون این آثار یک تابلوی چهار در ۶ متر است که در سالن آمفی تئاتر بیمارستان علامه بهلول گناباد قرار دارد. تابلوی دیگری به ابعاد ۱.۵ در سه متر هم در سالن قدیم اداره فرهنگ و ارشاد اسلامی گناباد مستقر است و ۲ تابلو در ابعاد کوچکتر هم در مشهد و شاهرود از همین اثر بادگیر طراحی نموده ام. این اثر همیشه بعنوان یکی از آثار شاخص من بشمار می رود.
سال ۷۶ بزرگترین تابلو کاهگل دنیا را خق کردم
وی ضمن اشاره به سایر آثار هنری که خلق کرده، تصریح کرد: در سال ۱۳۷۶ و به پیشنهاد رئیس دانشگاه آزاد اسلامی گناباد بزرگترین نقاشی کاهگل دنیا به طول ۲۴ در ۲.۵ متر را داخل راهروی سالن آن دانشگاه طراحی کردم. همینطور با حمایت فرماندار پیشین شهرستان یک کار ترکیبی منحصر به فرد ۲ و سه بعدی را در فرمانداری شهرستان گناباد و با هزینه شخصی فرماندار تهیه کردم.
مهدی زاده تصریح کرد: کاری که هم اکنون انجام می دهم هم به لحاظ تکنیک و هم به لحاظ محتوا خیلی با آثار سالهای ۷۷ و ۷۶ من فرق می کند و در واقع آثارم واقع گرایانه و یا فراتر از حقیقت شده است.
این هنرمند نقاش در پاسخ به این سؤال که آیا نگهداری از این آثار که روی کاهگل است، مشکلی برای دارندگان آن ایجاد نمی کند، اظهار داشت: نقاشی روی کاهگل اصلی و در فضای باز را نمی توان انجام داد چون با نخستین برف و بارندگی صدمه جدی می بیند اما در نقاشی روی کاهگل به روش مخصوص که نقاشی کاهگل روی گچ است، این مشکلات پیش نمی آید و تابلو ماندگار می شود.
این کاریکاتوریست و نقاش گنابادی تصرح کرد: سبک نقاشی روی کاهگل سبک منحصر به فردی است که در گناباد دنبال می شود. انتظاری که از مسؤلان دارم، این است که در همین زمان حال از این هنر حمایت کنند.
وی اظهار داشت: شاید سال ها بعد به فکر ثبت این هنر بیفتند و آن موقع پرارزش شود و خیلی کارها انجام دهند ولی آن زمان برای من چه فایده ای دارد؛ در حالیکه من هم اکنون احتیاج به حمایت و پشتیبانی دارم و بطور قطع با حمایت و پشتیبانی میتوان این هنر را گسترش داد و حتی آنرا بعنوان یک اثر معنوی به نام گناباد ثبت نمود.
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب