نوازنده برجسته ای که تار و پود شهریار را در اهتزاز آورد
سایت رسمی سیامک یزدانجو: بزرگ بود و از اهالی موسیقی. بزرگان بسیاری را تحویل هنر ایران زمین داد. افرادی چون محمدرضا لطفی، داریوش طلایی، حسین علیزاده، داوود آزاد و جلال ذوالفنون هر کدام به صورتی از شاگردان او محسوب می شوند؛ هنرمندانی که بعدها خود اساتیدِ هنرمندان دیگر شدند.
به گزارش سایت رسمی سیامک یزدانجو به نقل از ایسنا، سعید هرمزی، هنرمند نوازنده تار و سه تار، ۱۲۵ سال قبل در ایران متولد شد. تهرانی بود و از اهالی سنگلج. نخستین سازش تار بود و ضمن آن سه تار هم فرا گرفت.
هرمزی نواختن تار را در بدو امر از برادرش آموخت. برادرش می گفت، فقط منتظم الحکمایی را می شناخته که از او بهتر ساز می زده است. بعد از آن، سعید هرمزی به شاگردی درویش خان درآمد؛ از هنرمندان نامی و استادان موسیقی سنتی ایرانی در اواخر دوره قاجار که خود از بهترین شاگردان میرزا حسینقلی و صاحب ابداعاتی نظیر پیش درآمد در موسیقی ایرانی محسوب می شد. تصنیف «بهار دلکش» همچون آثار درویش خان است.
هرمزی بعد از آموختن نوازندگی، یک کلاس موسیقی در خیابان شاپور تاسیس کرد و شاگردان زیادی داشت. بعد از مدتی به سبب شغلش به مشهد رفت و در آنجا همزمان، به تعلیم شاگردانی پرداخت. بعد از بازگشت از مشهد، در خلوت خود ساز می زد و مدتی هم نزد حاج علی اکبر خان شهنازی فرزند میرزا حسینقلی، رِنگ ها و ضربی های وی را فرا گرفت و همین طور پیش درآمدها و تصنیف های مرتضی نی داوود و رکن الدین مختاری را که از نوازندگان و موسیقیدانان بزرگ کشور بودند را یاد گرفت و به زیبایی با شیوه خود می نواخت.
خودش می گوید معلم اولش حاج محمود خان بود و بعد هم درویش خان. بعد از بازنشستگی وارد مرکز اشاعه ی موسیقی ایرانی شد و با تک نوازهایی که از دانشگاه هنرهای زیبا لیسانس می گرفتند، کار می کرد.
با این که تار ساز اولش بود اما در مقطعی تار را رها کرد. هرمزی در مصاحبه ای تصویری که از او باقی مانده، درباره ی ی این که چرا تار را رها کرد و سه تار نواخت؟ پاسخ داده است: پس از آن که بیمار شدم و تحت عمل جراحی قرار گرفتم، چون نمی توانستم بنشینم فقط می توانستم سه تار بزنم. چون تار را باید حتما نشسته بزنی اما سه تار را چون ساز کوچکی است، می توان خوابیده هم نواخت.
سعید هرمزی سالهای پایانی زندگی خودرا در بستر بیماری گذراند. او نهم مهر ماهِ ۴۶ سال قبل در سن ۷۹ سالگی در منزلش در خیابان شاپور دیده از جهان فرو بست و در بهشت زهرا(س) به خاک سپرده شد.
زنده یاد عطاءالله امیدوار ـ هنرمند مطرح کشورمان ـ که سال قبل درگذشت، پیش تر در یادداشتی که در اختیار ایسنا قرار داده بود، با ذکر خاطره ای از سعید هرمزی چنین نوشته بود:
«استاد با مرحوم استاد سلیمان خان امیر قاسمی که از اساتید بنام آواز و موسیقی ایران بود، دوستی زیاد داشت و هر هفته یک پس از ظهر در محل منزل استاد امیر قاسمی حضور پیدا می کرد و دمی را با هم به نواختن و آواز خواندن و یادآوری موسیقی می پرداختند؛ اینجانب هم افتخار همراهی را داشتم و درس آواز را با آنها تعلیم می گرفتم. نوارهایی از ساز و آواز این دو استاد بطور خصوصی موجود است. از دوستداران مخلص ایشان مرحوم استاد شهریار شاعر بزرگ زمانه بود که هر فرصتی در تهران پیدا می کرد، به منزل استاد می رفت و از فصاحت شنیدن صدای ایشان لذت می برد. او شعری را هم در وصف استاد سروده است.»
در ادامه سروده ای از شهریار در وصف سعید هرمزی را می خوانید:
ای جگر گوشه! کیست دمسازت
با جگر حرف می زند سازت
تار و پودم در اهتزاز آورد
سیم ساز ترانه پردازت
نازنینا! نیازمند توام
عمر اگر بود می کشم نازت
حیف، نای فرشتگانم نیست
که کنم ساز دل هم آوازت
شور فرهاد و عشوه شیرین
زنده کردی به شور و شهنازت
چشم من در پی تو خواهد بود
در کجا بینم ای پسر! بازت
گاهی از لطف سرفرازم کن
شکر سرو قد سرافرازت
شهریار! این نه شعر حافظ بود
که به سر زد هوای شیرازت
منبع: siamakyazdanjoo.com
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب