چرا گروه های موسیقی تازه كار به حقوق شاعران احترام نمی گذارند؟
ویرگول ها مثنوی بلند و مشهور حامد ابراهیم پور را سرقت كردند
به گزارش سایت رسمی سیامك یزدانجو گروه موسیقی ویرگول در كنسرت شب گذشته خود، یك مثنوی بلند از حامد ابراهیم پور را، بدون اجازه این شاعر اجرا كرد.
به گزارش سایت رسمی سیامك یزدانجو به نقل از مهر، گویا قرار نیست گروه های موسیقی تازه كار به قانون حمایت حقوق مولفان و مصنفان و هنرمندان احترام بگذارند. بعد از اتفاقات پیش آمده توسط خواننده تازه كاری به اسم حمید هیراد در سرقت بیت هایی از شاعران، اینبار گروه موسیقی ویرگول در كنسرت شب گذشته خود دوشنبه سوم تیر ۱۳۹۸ در تالار ایوان شمس یك مثنوی بلند مشهور از حامد ابراهیم پور را بدون اجازه این شاعر، اجرا یا به عبارتی سرقت كردند.
بلیط پخش آنلاین این كنسرت در شبكه های مجازی هم به فروش رسیده بود. حامد ابراهیم پور طی متنی در صفحه اینستاگرام خود به این سرقت اعتراض كرد. بر اساس متن او این گروه فارغ از ضعف فنی شان، هیچ اجازه ای از این شاعر نگرفته اند. این شاعر مشهور و صاحب سبك اشاره كرده كه به صورتی اتفاقی متوجه این سرقت شده و مشخص نیست شعر و ترانه باقی آثار این گروه متعلق به چه كسانی است؟
میثاق دومیرانی، كامران نوری، مهتاب دارابی و شهریار شاهپوری، از اعضای این گروه هستند.
مثنوی سرقت شده ابتدا در سال ۹۵ در كتاب «آقای هیچكس» منتشر گردید. این مثنوی همینطور در كتاب گزیده آثار حامد ابراهیم پور با عنوان «ما خاطره های ترسناكی داریم» كه امسال (۱۳۹۸) توسط نشر آنیما در دسترس مخاطبان قرار گرفت هم بازنشر شده است.
گروه موسیقی مذكور می توانست با تماس با دفتر این ناشران و یا حتی رفتن به صفحات این شاعر در فضای مجازی، اجازه اجرای این اثر كسب كند، اما متاسفانه آنها زحمت اینكار را به خود ندادند.
مثنوی سرقت شده به این شرح است:
گریه كردیم…دو تا شعله ی خاموش شده / گریه كردیم…دو آهنگ فراموش شده
پر كشیدیدم، بدون پرِ زخمی با هم / عشق بازیِ دوتا كفتر زخمی با هم
مرگ پشت سرمان بود، نمی دانستیم / بوسه ی آخرمان بود، نمی دانستیم…
زندگی حسرت یك شادی معمولی بود / زندگی چرخش تنهایی و بی پولی بود
زخم، سهم تنمان بود، نمی ترسیدیم / زندگی دشمنمان بود، نمی ترسیدیم
شعر من مزه ی خاكستر و الكل می داد / شعر، من را وسط زندگی ات هل می داد
شعر من بین تن زخمی مان پل می شد / بیت اول گره روسری ات شل می شد
بیت تا بیت فقط فاصله كم می كردی / شعر می خواندم و محكم بغلم می كردی…
پیِ تاراندن غم های جدیدم بودی / نگران من و موهای سپیدم بودی
نگران بودی، یك مصرع غمگین بشوم / زندگی لج كند و پیرتر از این بشوم
نگران بودی اندوه تو خاكم بكند / نگران بودی سیگار هلاكم بكند
نگران بودی این فرصت ِ كم را بُكُشم / نگران بودی یك روز خودم را بُكُشم
آه…بدرود گل یخ زده ی بی كس من / آه بدرود زن كوچك دلواپس من…
بغلم كن غمِ در زخم، شناور شده ام / بغلم كن گل بی طاقت پرپر شده ام
بغلم كن كه جهان كوچك و غمگین نشود / بغلم كن كه خدا دورتر ازاین نشود
مرگ را آخر هر قافیه تمرین نكنم / مردم شهر تو را، بعد ِ تو نفرین نكنم
كاش این نعش به تقدیر خودش تن بدهد / كاش این شعر به من جرات مردن بدهد…
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب