یك مجسمه ساز مطرح كرد:
تاكید بر مستندسازی روند هنری برای مخاطب
سایت رسمی سیامك یزدانجو: كوروش گلناری كه سابقه عضویت در هیات داوری و انتخاب دوسالانه های مجسمه سازی را دارد، درباره رویكرد هشتمین دوسالانه مجسمه سازی تهران و ثبت روند خلق آثار سخن گفت.
به گزارش سایت رسمی سیامك یزدانجو به نقل از ستاد خبری هشتمین دوسالانه مجسمه سازی تهران، كوروش گلناری درباره رویكرد دوسالانه هشتم مجسمه سازی تهران و ثبت روند خلق آثار اظهار داشت: با عنایت به اینكه این اقدام حركت تازه ای است، بنظر می رسد كار سختی باشد و برای اجرایی شدن این ایده خوب، تعامل دوطرفه میان هنرمندان و برگزاركنندگان مهم ترین مساله است. تبدیل یك هدف ایدهآلیستی به واقعیت، نیاز به برنامه ریزی دقیق دارد. اگر ما نیز مانند همه بینالهای دنیا بلافاصله بعد از اختتام یك دوره بینال، مراحل اولیه دوره بعدی را آغاز می كردیم، در این صورت هم برگزاركنندگان و هم هنرمندان ۲ سال وقت دارند كه بتوانند ایده پردازی و كار كنند. اما در شرایطی كه بینال های ایران همیشه در مدت زمان اندكی شكل می گیرد شرایط برای پیاده كردن این ایده ها بسیار دشوار است.
مستندسازی روند هنری هنوز جا نیفتاده است
وی با اشاره به اینكه دیدن فرآیند خلق اثر كار بسیار خوبی است، اظهار نمود: در دنیا رایج است كه وقتی هنرمند مجموعه ای را به نمایش می گذارد، مستندهایی را كه در جریان خلق آثار تهیه شده است به نمایش درمی آید تا مخاطب كاملاً با روند شكل گیری اثر آشنا شود. اما در كشور ما این مسیر شكل نگرفته است. منِ هنرمند كه ساعت ها در آتلیه وقت می گذارم دوست دارم شخص دیگری در این فضا حضور داشته باشد و این اتفاق را ثبت كند، اما این مساله در كشور ما جا نیفتاده است.
گلناری اضافه كرد: اگر به تاریخ هنر چند سال اخیر ایران نگاه نماییم می بینیم كه درباره خیلی از هنرمندان مهم كشور هیچ اطلاعاتی مستند نشده است، اما در كشورهای دیگر حتی درباره داوینچی كه مربوط به قرن ها پیش است اطلاعات روشنی وجود دارد.
رقابت برای هنرمندان انگیزه به وجود می آورد و طراوت می دهد
این مجسمه ساز درباره رقابتی بودن یا نبودن دوسالانه ها اظهار داشت: رقابت برای هنرمندان انگیزه به وجود می آورد و به محیط طراوت می دهد. هنرمندان و فكرهای نویی به جامعه معرفی می گردند و این اتفاق مثبتی است. بااینكه گاه ممكنست به داوری ها نقدی وجود داشته باشد، اما روند رقابتی رویدادها در دوره های گذشته نشان داد خیلی از برگزیدگان دوسالانه ها بعداً چهره های تأثیرگذار در جامعه هنری بودند. بااین حال می توان رقابتی نبودن دوسالانه را در این دوره تجربه نمود و نتایج آنرا دید.
او درباره فواید یا مضرات وجود سوژه و تم توضیح داد: اگر تم خلاق باشد می تواند ایجاد اتمسفر كند و یك فضای خلاقانه به وجود می آید كه هنرمندان در آن روند می توانند در كاراكتر خودشان پاسخگوی سوژه باشند. در بینالهای بزرگی مانند ونیز هم معمولاً از جانب كیوریتورها یك تم طراحی می شود. اما وقتی سوژه كلیشه باشد نتیجه خوبی به دست نمی آید. بعنوان مثال در دوسالانه قبلی ما قصد داشتیم اتمسفر اندیشگی در فضا تعریف نماییم و خواستیم هنرمندان با یك اندیشمند ایرانی مثل داریوش شایگان آشنا گردند. همین سوژه موجب شد كسانی كه با شایگان آشنا نبودند نیز به مطالعه بپردازند. فكر می كنم به این شكل یك فضای مشترك همفكری پیرامون یك مسئله ایجاد می شود.
تاكید بر نقش كیوریتور در مجموعه فكری یك رویداد
گلناری درباره كیوریتوریال بودن دوسالانه اظهار داشت: از دهه ۸۰ به این سمت، بسیار مرسوم می باشد كه نمایشگاه توسط یك كیوریتور یا جمع كیوریتوریال شكل بگیرد. نقش كیوریتور آنقدر مهمست كه حتی یك نمایشگاه را ابتدا متعلق به كیوریتور و در مرحله دوم متعلق به هنرمند می دانند. كیوریتور كسی است كه بینش خوبی به هنر معاصر دارد و برنامه ای را برای هنرمندان می چیند كه بر طبق آن یك مجموعه فكری كنار هم چیده می شود. او بعنوان راهنما یا مشاور می تواند مسائل مختلف را ببیند و با یك نظرگاه یا روشن بینی متفاوت عرصه را برای یك مشاركت خلاقانه آماده می كند. حتی در مسائلی مانند كنار هم گذاشتن آثار هم ممكنست نكاتی وجود داشته باشد كه هنرمندان به آن توجه نكنند اما كیوریتور بعنوان مغز متفكر می تواند آنها را هماهنگ كند و خروجی متفاوتی بگیرد.
هشتمین دوسالانه مجسمه سازی تهران با دبیری محمود بخشی اسفند ۱۳۹۸ تا اردیبهشت ۱۳۹۹ در باغ كتاب تهران انجام می شود.
منبع: سایت رسمی سیامك یزدانجو
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب