ماسك بر صورت مجسمه ها فرهنگ سازی یا وندالیسم؟
سایت رسمی سیامك یزدانجو: شیوع ویروس كرونا در سراسر دنیا در این چند ماه هنر را هم بی نصیب نگذاشته است؛ عده ای بر صورت مجسمه های جهان ماسك زدند و عده ای نیز به ابداعاتی همچون كشیدن ماسك برای صورت كاراكترهای نقاشی های معروف اقدام نمودند.
در ایران هم آثار هنری گاهی برای مقابله با کرونا مورد استفاده قرار گرفته اند که همچون حرکت های اخیر، گذاشتن ماسک بر صورت مجسمه ابن سینا ـ اثر استاد ابوالحسن صدیقی ـ در همدان است؛ حرکتی که تحت این عنوان تعبیر شده که می تواند قدمی در راه فرهنگ سازی بیشتر برای ماسک زدن به حساب آید.
خبرنگار ایسنا در این زمینه با کامبیز صبری ـ مجسمه ساز ـ صحبت کرده و این پرسش را به بحث گذاشته است که آیا چنین حرکتی می تواند نوعی تخریب گرایی آثار فرهنگی هنری و وندالیسم تلقی شود یا عملکردی است توجیه پذیر در برای استفاده از ابزار هنر برای فرهنگ سازی در جامعه؟
پس از آن که موضوع را با او در بین گذاشتیم، عنوان کرد: در دنیا دست بردن در مجسمه ها اساسا از فرهنگ به دور است؛ البته در مدت اخیر در آمریکا یا کشورهای دیگر که اعتراضاتی ضد نژادپرستی روی داد، مجسمه هایی تخریب شدند که این آثار برمبنای شخصیت هایی که در کشف آمریکا و فتح قبیله های مختلف، نقش مخرب داشته اند، ساخته شده بودند.
افزود: نمونه ای از دست بردن در آثار هنری به سبب شیوع ویروس کرونا را می توان در خانه هنرمندان دید؛ در ضلع جنوبی خانه هنرمندان، یک مجسمه اسب وجود دارد که برای آن ماسک زده اند که اتفاقا با تاکید زیادی هم ماسک را محکم کرده اند! حالا هم برای مجسمه ابن سینا ماسک زده اند. تاکید بر چنین چیزی، در ادامه مسائل خیلی دردسرسازتری درست می کند؛ یعنی ممکنست بیایند برای آثار ساخته شده برمبنای شخصیت های سیاسی که دارای مشکل هستند نیز ماسک بگذارند که این امر موجب تغییر وجهه آن کاراکتر هم خواهد شد.
او پیشنهادهایی را برای ترویج فرهنگ ماسک زدن بیان کرد و اظهار داشت: می توان پرفورمنس هایی را در خیابان یا مکان های پر رفت و آمد برگزار کرد که ممکنست در طول برگزاری ۵۰۰ تا ۱۰۰۰ نفر بیننده داشته باشد؛ البته اگر اجرای چنین برنامه ای از تلویزیون پخش شود، در آن صورت چند میلیون بازدیدکننده خواهد داشت. همین طور می توان از مانیتورهای مترو، پرفورمنس ها، فیلم یا انیمیشن هایی که برای این کار ساخته شده را پخش کرد و برای جمعیت بیشتری فرهنگ سازی کرد؛ بدین سبب اساسا مجسمه، مدیایی نیست که پاسخگوی چنین موضوعاتی باشد. مدیاهایی مانند عکس، فیلم و در بخش هنرهای تجسمی پرفورمنس یا چیدمان می تواند موثر باشد. در نتیجه باید از هنرمندان هنر مفهومی برای این کار کمک گرفت که برای این مساله یک محتوا تعریف کنند و پروژه را به انجام برسانند؛ البته منظور این نیست که نمی توان با مجسمه برای این مساله چیزی ساخت ولی اثر بخشی آن کمتر خواهد بود.
صبری اشاره کرد: در مقطع کنونی هنر عمومی که متولی بخش مهمی از آن سازمان زیباسازی و شهرداری است، در طول این مدت بجای استفاده از آثار هنری با نوشتار به بحث فرهنگ سازی درباره ماسک زدن پرداخت که روش خیلی جذابی نیست و تا حدودی حوصله سر بر است. در صورتیکه می توانند با برگزاری نمایشگاهی و فیلم برداری و عکاسی از آن و نمایش این تصاویر در سطح گسترده،
به صورت موثرتر فرهنگ سازی و ایده پردازی کنند. با اجرای ایده ها حتی زمانی که کرونا متوقف گردید، جمعیت بیشتری می توانند اصل اثر را هم ببینند، گرچه که در چارچوب یک پرفورمنس خیابانی که مدت زمان محدودی می تواند برپا باشد، تعداد کمتری هنگام رفت و آمد، می توانند کار را ببینند.
او افزود: شهرداری یا سازمان زیباسازی باید این مساله را بعنوان فراخوان اعلام نماید و به انجام برساند تا آدم ها فرصت کنند درباره این مساله فکر کنند. از آنجایی که مقرر است مدتی طولانی با کرونا زندگی نماییم اجرای چنین پروژه ای ضروری خواهد بود و سازمان زیباسازی باید به فکر کارهای طولانی مدت باشد. باید با هنر عمومی کارهایی را طراحی نماییم و در سطح شهر نصب نماییم نه اینکه به مجسمه ابن سینا ماسک بزنیم.
کامبیز صبری در آخر اظهار داشت: برای برخورد با کرونا رویکردهای بسیار مختلفی داریم که می توان در ژانرهای مختلف روی آن کار کرد؛ مثلا می توانیم نگاه ماکروسکوپی به این ویروس داشته باشیم، بعنوان مثال اگر این ویروس در اشل چندین برابر با قطری به اندازه ۲ متر ساخته شود و حدود ۱۰ تا از این کار به صورت رنگی در جایی گذاشته شود، کودکان هنگام گذر از آن مسیر برایشان سوال ایجاد خواهد شد که چیست و پدر مادرها درباره آن توضیح خواهند داد.
منبع: سایت رسمی سیامك یزدانجو
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب