یگانه حسرت برای شجریان
سایت رسمی سیامک یزدانجو: گزاف نیست اگر بگوییم افسوسی باقی نمانده چون به یاری فناوری ها صدای او مضبوط و ماندگار است و یگانه حسرت و افسوس، همان است که کرونا نگذاشت ایرانیان، یک وداع پرشکوه تاریخی را به رخ جهانیان بکشند.
به گزارش سایت رسمی سیامک یزدانجو به نقل از ایسنا، عصر ایران نوشت: «امروز، اولین سالگرد کوچ همیشگی محمدرضا شجریان، چهرۂ پُرآوازۂ آواز در موسیقی دستگاهی ایرانی است؛ نامی چنان ماندگار که یک استاد زبان انگلیسی در توصیف آواز او و برای تفکیک و تمایز از دیگر گونه ها واژه ای مناسبت تر از خود کلمه «آواز» نیافت.
شجریان هشتاد سال در این جهان زیست و ۵۰ سال آن در کار فعالیت هنری بود و از این جهت مرگ او مایه تحسُر نیست.
در تاریخ هنر ایران بسیار کسان را می شناسیم که در عسرت زیستند یا در گمنامی رفتند و بعد از مرگ آنان حسرت می خوریم که چرا قدرشان را ندانستند و بر صدر ننشستند یا زود چشم از جهان بستند. شجریان اما نه تنگدستانه زیست، نه در انزوا رفت تا سبب تحیُر و تحسُر باشد. درباره تعدادی از اهل هنر هم نوع رفتارشان با جسم خودشان مایه افسوس است اما شجریان دور از هر آلودگی تنها به اعتلای کار هنری می اندیشید و جدای آواز به هنرهایی چون تذهیب و خوشنویسی و مهارت ها و علایقی مانند گل پروری و گیاه شناسی هم آراسته و مجهز بود.
بزرگ ترین شگفتی درباره او اما این است که اوج شکوفایی هنری و تولید آثار وی در دو دهه ۶۰ و ۷۰ خورشیدی بود. در دوران جمهوری اسلامی که به نسبت با موسیقی شناخته نمی گردد اما او توانست سوءتفاهم را چنان بزداید که تا پیش از سال ۸۸ وقتی از آشنایی با نام خواننده ای پرسیده می شد شجریان گذر واژه ای بود حتی برای عبور از پرسش های ایدئولوژیک.
در زندگی خانوادگی نیز فرزندانی نیک پرورش داد و دو تن از آنان، همایون و مژگان، صدای خوش را از پدر به ارث برده اند و پس این نیز مایه حسرت نیست تا افسوس خوریم کاش چنان می شد و کاش چنین وگرنه مایه های رشک انگیز در زندگی او فراوان است.
نه بیرون از خاکی که دوست می داشت که در همین سرزمین چشم از جهان بست و الان در جوار فردوسی آرمیده؛ بااینکه بیشتر از غزل های حافظ خوانده و موسیقی دستگاهی ایرانی چندان با فردوسی سر و کار ندارد اما مگر جز این است که خواجه شیراز به زبانی غزل می سرود که فرزانه توس، زنده و پاینده اش ساخته بود؟
درست است که در ۱۰ سال پایانی عمر... در رسانه رسمی بایکوت شد اما از محبوبیت و منزلت او هیچ کم نشد که به عکس یک وجه تمایز دیگر بر کارنامه درخشان محمدرضا شجریان افزود.
با این همه اگر مرگ وی در هفدهم مهر ۱۳۹۹ خورشیدی با شیوع ویروس کووید-۱۹ مقارن نبود و همه گیریِ کرونا مجال برگزاری مراسم وداع با پیکر او به شکل گسترده و میلیونی در تهران و مشهد را نستانده بود، این نقطه نیز با شکوه ثبت می شد و یگانه حسرت، همین است تا بگوییم چون او زیستن و رفتن. بااینکه هست و مگر حافظ که نسبتی تام با موسیقی داشت و مولانا مرده اند که شجریان، مرده باشد و خوشا به حال ما که در روزگاری زیستیم که او می خواند.
با این اوصاف گزاف نیست اگر بگوییم افسوسی باقی نمانده چون به یاری فناوری ها صدای او مضبوط و ماندگار است و یگانه حسرت و افسوس، همان است که کرونا نگذاشت ایرانیان، یک وداع پرشکوه تاریخی را به رخ جهانیان بکشند.»
منبع: siamakyazdanjoo.com
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب