به انگیزه انتخاب روز ملی موسیقی مطرح شد
به نام شجریان، به كام دیگران
یک آهنگساز و پژوهشگر موسیقی ضمن اشاره به جریان اصرار بر انتخاب زادروز محمدرضا شجریان بعنوان روز ملی موسیقی، اظهار نمود که «شگفتا از اینکه شما اعضای محترم خانه موسیقی چطور بین این همه استاد و موسیقیدان فقط یک تن را می بینید و لحظه ای نمی اندیشید که پیشنهاد روز موسیقی به نام یکی از آنها ستم به دیگران است؟!»
به گزارش سایت رسمی سیامک یزدانجو به نقل از ایسنا، خانه موسیقی اخیرا با انتشار گزارشی از عملکرد خود برای نام گذاری روزی به نام موسیقی، اعلام نمود که در ابتدای مهر ماه با ارسال نامه ای به وزیر ارشاد، درخواست کرده که یکم مهر ماه، مصادف با زادروز تولد محمدرضا شجریان، بعنوان روز ملی موسیقی ثبت شود؛ البته این درخواست پیشترها درباره سالروز تولد فارابی هم از جانب این نهاد صنفی مطرح شده بود که در آن زمان به علت آنچه از جانب خانه موسیقی «کم لطفی مسؤلان دولتی وقت» عنوان شد، در نهایت مورد تصویب قرار نگرفت.
اما با درگذشت محمدرضا شجریان گزینه ای دیگر (تولد استاد آواز ایران) هم برای نام گذاری روز موسیقی، پیش روی اهالی هنر قرار گرفت. این درخواست در روز تشییع پیکر این هنرمند، از جانب متولیان خانه موسیقی اعلام و بر آن تاکید شد.
در ادامه اما نامه ای از جانب برخی از هنرمندان موسیقی ایران منتشر گردید که در آن پیشنهاد شده بود روز مزین به نام «فارابی» بعنوان روز ملی موسیقی اعلام گردد که این نامه هم از جانب خانه موسیقی با واکنش هایی همراه و اصل صحت این نامه زیر سوال برده شد.
بر همین اساس، یسنا خوشفکر که مسئولیت جمع آوری امضاهای نامه تعدادی از اهالی موسیقی به شورای فرهنگ عمومی را در خصوص انتخاب زادروز فارابی بعنوان روز ملی موسیقی برعهده داشته، در یادداشتی به تشریح این مورد پرداخته است:
«در روزهای پایانی آبان ۹۹، به دنبال هم اندیشی با چند تن از فعالان فرهنگی و با عنایت به نزدیک شدن به ۴ آذر که بر مبنای برخی مستندات تاریخی زادروز فارابی دانشمند بزرگ و موسیقیدان پرافتخار ایرانی و یکی از برجسته ترین موسیقی دانان جهان در همه دوران ها است، تصمیم گرفته شد، به شورای فرهنگ عمومی که رئیس آن وزیر فرهنگ و ارشاد وقت است، نامه ای نوشته و با جمع آوری امضاء از چند تن از اهالی موسیقی درخواست نامگذاری روز موسیقی به نام فارابی و درج این روز در گاه شمار رسمی کشور را مطرح نماییم.
البته از آنجائیکه اینجانب خود هم از خانواده موسیقی هستم، مسئولیت گردآوری امضاها را برعهده گرفتم و در کمتر از ۱۰ روز، ۳۰ تن از موسیقیدانان که در میان آنها چند تن از پیشکسوتان این هنر هم حضور دارند، با این طرح موافقت کردند و حتی برخی بنده را راهنمایی فرمودند و در جمع آوری این امضاها مرا یاری رساندند که از همه آن بزرگواران سپاسگزارم.
این نامه توسط رسانه ها منتشر گردید. البته تنها یک تن از امضاءکنندگان به اشتباه نامشان در لیست بود که در کمتر از ۲۴ ساعت از انتشار خبر، نام ایشان حذف و نام یکی دیگر از هنرمندان شناخته شده موسیقی جایگزین شد.
دو روز بعد از انتشار خبر، «خانه موسیقی» در تارنمای رسمی خود ضمن اعتراض به این درخواست، نامه را زیر سوال قرار داده، امضاها را جعلی و این حرکت را مشکوک خواند! همان شب رسانه بی بی سی نامه «خانه موسیقی» را منتشر و بر روی واژه «مشکوک» تبلیغ و تلاش در القای دودستگی و اختلاف بر سر روز موسیقی در میان اهالی موسیقی داشت که البته پیشینه این رسانه تفرقه انداز از گذشته تا به امروز بر همگان روشن و آشکار است... بگذریم...
اما و اگرها درباره امضاءها به جایی رسید که سه تن از نوازندگان سرشناس که نامشان در این لیست قرار دارد (شروین مهاجر، صابر نظرگاهی و صادق چراغی) ناگزیر شدند در صفحه اینستاگرام شان در یادداشتی به دفاع از امضای خود بپردازند!
در پاسخ به واکنش خانه موسیقی نخست آنکه، این یک نامه رسمی است که به شورای فرهنگ عمومی نوشته شده، ازاین رو آنها باید درباره واقعی بودن یا جعلی بودن امضاها از ما پرسش کنند نه خانه موسیقی! همه هنرمندانی که نامشان در این لیست آمده به صورت نوشتار یا پیام صوتی این بیانیه را امضا کرده اند که در نزد ما به امانت خواهد ماند و اگر از جانب مخاطبِ نامه یعنی شورای فرهنگ عمومی مدارکی دال بر راستی آزمایی درخواست شود بی درنگ اسناد عرضه خواهد شد. اما از آنجائیکه این نامه خطاب به خانه موسیقی نیست و اساسا این نهاد و افرادی که در آنجا حضور دارند متولی اهالی موسیقی نیست، ما هم به آنان پاسخگو نخواهیم بود. اما اگر خانه موسیقی به قول خودش اسنادی دارد که جعلی بودن امضاها را ثابت کند، حتما این کار را انجام دهند تا بعد از آن قانون در بین ما داوری کند.
خواهشمندم اعضای محترم خانه موسیقی این نکته را در نظر داشته باشند که موسیقی ایران به بلندای تاریخ این سرزمین پیشینه دارد و ثبت یک روز به نام این موسیقی چندهزارساله در تقویم ایران باید حساب شده و کارشناسانه صورت گیرد؛ چونکه اگر شتاب زده و از روی خودخواهی و بدون در نظر گرفتن همه جوانب این کار صورت گیرد، حقوق خیلی از بزرگان موسیقی بخصوص در این یک صد سال قبل پایمال خواهد شد. بزرگانی مانند درویش خان، نوآور زمانه خود، وزیری پدر موسیقی نوین ایران که با تلاش او خیلی از آثار ایران با خط نت ثبت و نگهداری شد، خالقی ادامه دهنده و تکمیل کننده راه وزیری و خالق سرود جاودانه ی «ای ایران»، صبا استاد استادان، تجویدی بهترین آهنگساز صد سال گذشته، همایون خرم، پرویز یاحقی، آهنگسازان برجسته، استاد مسلم تنبک حسین تهرانی که تلاش وی در ارتقای ساز تنبک ستودنی است همینطور علی اصغر بهاری که علیرغم همه بی مهری ها٬ ساز کمانچه را از خطر نابودی نجات بخشید و آنرا به نسل آینده منتقل کرد، حسن کسایی شهنواز نی نواز که اگر نبود «نی» به فراموشی سپرده می شد، جلیل شهناز خوشنواز و استاد بداهه نوازی٬ فرامرز پایور نوازنده چیره دست سنتور و رهبر آن همنوازی (ارکستر) بی نظیر و هماهنگ و دیگر فرهاد فخرالدینی، محمدرضا لطفی، پرویز مشکاتیان، حسین علیزاده، فریدون شهبازیان و اثر جاودانه شور عشق با صدای دلنشین و اثرگذار علیرضا افتخاری و دیگر جلیل عندلیبی کیخسرو پورناظری٬ کامکارها و... که با آفرینش آثار جاودانه در تاریخ موسیقی ایران همواره ماندگار خواهند بود...
از طرفی، نقش خوانندگان بزرگی که در این یکصد سال قبل با عنایت به توانایی و استعداد و آگاهی به ردیف آوازی سهم ارزشمندی در اجرای زیبای آثار و انتقال احساس و سخن آهنگساز به شنونده را داشتند هم نباید فراموش نماییم...
بدیع زاده٬ خواننده و آهنگساز طاهرزاده که روشی در آواز خوانی پایه ریزی کرد که قمر از پیروان آن بود... ظلی بلبل خوش آواز، بنان صاحب سبک در آواز٬ اقبال آذر که شیوه خاص خویش را داشت و در صدسالگی با صلابت آواز می خواند. همینطور ایرج و علی اکبر گلپایگانی که ردیف دان وبی گمان پهلوان آوازند. همینطور خوانندگانی مانند محمدرضا شجریان و شهرام ناظری که خیلی از آثار فاخر موسیقی ایران بخصوص بعد از انقلاب توسط این دو هنرمند اجرا شده... خنیاگران نواحی ایران هم با روش سینه به سینه هر یک سهم به سزایی در پاسداشت موسیقی نیاکان داشته اند که می توان از بزرگانی مانند حسین سمندری، فریدون پوررضا، شیرمحمد اسپندار، مسعود بختیاری، طاهریار ویسی، حاج قربان سلیمانی، شاه میرزا مرادی، غلامعلی پورعطایی، فرج علیپور، علی اکبرمرادی، سهراب محمدی، ولی رحیمی، غلامعلی سرور احمدی، ابوالحسن خوشرو، ناصر وحدتی، محمد اسحاق بلوچ نسب، حبیب الله قادر آتشگر٬ محمدرضا اسحاقی و... نام برد.
شگفتا از این که شما اعضای محترم خانه موسیقی چطور بین این همه استاد و موسیقیدان فقط یک تن را می بینید و لحظه ای نمی اندیشید که پیشنهاد روز موسیقی به نام یکی از آنها ستم به دیگران است؟!!
به راستی چرا از روز موسیقی به نام فارابی پشتیبانی نمی کنید؟! به چه دلیل ما را جریان مشکوک می دانید؟! چطور امکان دارد فارابی را شناخت اما با ثبت روز موسیقی به نام او همراه نشد؟! فکر نمی کنید این شما هستید که باید پاسخگو باشید نه ما.
نکته پایانی اینکه موسیقی، یک میراث ناملموس است و ثبت روزی در تقویم برای این هنر به کارشناسان میراث هم مربوط است در نتیجه ما دوستداران میراث فرهنگی بدون توجه به موج سواری بی بی سی و همینطور هیاهوی سرگشته های فضای مجازی که با هر موج تبلیغاتی به یک سو پرتاب می شوند و گمان می برند می توانند در همه مسائل ورود و اظهار نظر تخصصی کنند...
با حمایت افراد آگاه به موسیقی و تاریخ و فرهنگ ایران این راه را ادامه می دهیم و تلاش می نماییم چهارم آذر را بعنوان روز موسیقی در گاه شمار رسمی ایران به ثبت برسانیم... ایدون باد... ایدون تر».
منبع: سایت رسمی سیامك یزدانجو
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب